ناشناس ( تحصیلات : دبیرستان ، 16 ساله )

سلام خانم‌ مشاور. کلاس دهم هستم اهل دوست پسر نیستم ولی پدر و مادرم همه ش ازم میپرسن با کی دوستی؟ چرا توی خودتی، چرا سرت توی گوشیه، چرا بی حوصله ای، چرا با خودت حرف میزنی، چرا اهنگهای غمناک گوش میدی، مگه شکست عشقی خوردی؟ خیلی بهم گیر میدن، منم فقط میرم توی اتاق و در رو خودم میبندم، چطور به پدر و مادر بفهمونم که حالم خوبه نیاز به تنهایی دارم و با هیچ پسری دوست نیستم؟ خیلی ممنون


مشاور (خانم قربانی)

با سلام و درود بر شما همراه گرامی سایت راسخون.
والدینتان شما را بسیار دوست میدارند و زمانی که انزواطلبی و یا گرایش به موسیقی غمگین را در شما مشاهده میکنند، نگران‌ شما شده و پیگیر اوضاع و احوالتان میشوند و با پرسش های مکررشان‌ میخواهند زودتر به نتیجه برسند.
دوست نوجوان، سعی میکنم‌ حال شما را درک‌ کنم‌ و همانند شما به مسئله بنگرم. نوجوان هستید و دوست دارید استقلال و بزرگ‌ شدن خود را به خانواده نشان دهید. دیگر همانند گذشته فکر نمیکنید و رویاهایتان نه تنها شباهتی با کودکی تان ندارد بلکه حد و مرز واقعیت را گذرانده و ناممکن ها را هم در می نوردد و لذا ممکن است برای اطرافیانتان کاملا غیر قابل درک‌ باشد. همه اینها و دیگر دگرگونی های جسمی و روانی تان سبب میشود طبق معمول با خانواده گرم نگیرید و انها چون از شرایط شما اگاهی ندارند، بیهوده نگران شده و به بیراهه میروند.
پیشنهاد میکنم، با انها در مورد تحولات نوجوانی خود سخن‌ بگوید و یا حداقل به اجمال به انها اشاره کنید که روحیات شما همانند سابق نیست و نیازمند درک ایشان هستید‌. از انها بخواهید مطالعه ای در باب تحولات نوجوانی داشته، یا از یک‌ مشاور سوال نمایند و یا حداقل نوجوانی خود را به یاد بیاورند تا شرایط برایشان قابل فهم‌ شود. به ایشان به صوت شفاف و واضح اعلام کنید و اطمینان دهید که دوست پسری ندارید و از این بابت اسوده خاطر باشند. و در ادامه عنوان‌ کنید که سوالهای بیش از حد ایشان سبب فاصله بیشتر بین شما خواهد بود و اثرات منفی تر خواهد داشت.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.